-Alaaf!-

Het is zover. De carnaval-koorts in Brabant verspreidt zich.
Mijn plannen voor dit jaar waren heel duidelijk. Ik kruip vier dagen onder een steen en laat daarna weer van mij horen. Carnaval is niet meer wat het geweest is voor mij.
In een rolstoel kun je prima carnaval vieren, maar na een paar uur zowat over de kop gelopen te worden ben ik het beu. Zelfs met een paar borrels achter de kiezen. Met alle respect, maar als ik dat irritante getoeter van de blaaskapel enigszins kan ontlopen dan doe ik het. Geef mij maar een concert van de Red Hot Chili Peppers, gelukkig mogen smaken verschillen.
Maar dan gebeurt er iets wat ik totaal niet verwacht had. Een van mijn vrienden heeft besloten, geheel in het geheim, om in te gaan op het aanbod Prins Carnaval te worden. Samen met zijn vriendin verschijnen ze ineens op het Volkelse carnavalspodium en staan in alle kranten.
Hartstikke mooi voor hen. Echter daar zitten ook voor de vriendengroep flinke consequenties aan vast. Nu wordt er van alles verwacht. Er moet meegedaan worden aan de optocht, een leuk lied voor de prinsenreceptie wordt gemaakt, gepaste kleding hoort erbij.
De vrienden-app loopt over van wilde ideeën en plannen.
Mijn plannen voor dit jaar zijn ineens niet meer duidelijk. Ik zal mijn tegenzin opzij moeten zetten, want ik zou het zelf ook leuk vinden als mijn vrienden zich lieten zien in deze bijzondere situatie.
Dus, gepast gekleed, op naar de prinsenreceptie om het verse carnavals echtpaar te feliciteren.
Mijn weerstand vergroot zich weer even als er bedacht wordt dat ik tijdens het lied ook mee het podium op moet. Ik zie het echt niet zitten om op een paar wankele plankjes een meter omhoog te stuiteren, met half Volkel als publiek. Een compromis wordt gesloten, als wij de zaal binnenkomen om ons liedje te presenteren als vriendengroep, rijdt Mieke voorop.
Ik moet even slikken, maar ga akkoord als ik maar niet met kunst en vliegwerk dat podium op hoef. De muziek gaat aan voor onze spectaculaire entree.
Met 45 man/vrouw, groot en klein, komen we op “Highway to hell “, binnen gerold. Wat er dan gebeurt, is toch wel heel bijzonder. Ik voel me net Mozes als de hele zaal zich in tweeën splijt om ons erdoor te laten. Het groepsgevoel groeit, en als ik voor het podium mag stoppen, zit ik met trots te kijken naar ons clubje. Tijdens het liedje wat speciaal voor de prins gemaakt is, zie ik hoe ontroerd hij raakt en ik krijg een brok in mijn keel.
Wie had dat gedacht, dat carnaval zo iets moois kon brengen.
Als ik ‘s avonds op bed gelegd wordt en de zuster de confetti uit mijn bh moet plukken, kan ik niet anders dan met een tevreden glimlach in slaap vallen. Het is gebeurd. De carnaval-koorts is toegeslagen. Alaaaaaaf!!!