Techniek maakt voor mij heel veel mogelijk. Mijn elektrische rolstoel, mijn omgevingsbesturing, mijn computer en mobiele telefoon, allemaal toevoegingen die een stukje meer kwaliteit van leven bieden. Maar is dat voldoende? Het kost soms moeite om niet in een sociaal isolement raken, alleen maar achter je computertje te zitten en vandaaruit de wereld beleven. Dat is geen realiteit, tenminste voor mij niet. Realiteit is bijvoorbeeld naar buiten gaan. De wind door je haren voelen waaien, een plens regen op je hoofd krijgen en genieten dat het daarna binnen dan zo lekker warm is. Leven, mensen ontmoeten, voelen met datgene wat nog voelt. Met “leven op een computer” is het opletten geblazen. Voordat je het weet wek je de verkeerde indruk. Als ik een baaldag heb, heb ik nu wel afgeleerd om dat niet eventjes op Facebook te plaatsen. Daar gaan namelijk mensen een eigen invulling aan geven en ik word meteen ziek, zielig, zwak, of misselijk verklaard. Het lijkt erop dat we alleen goed nieuws willen horen. Techniek is mooi, maar je moet wel nog blijven leven! Echt leven. En dat is voor mij contact hebben met andere mensen, gewoon oog in oog zodat je echt kan zien hoe het met jou of de ander gaat, en niet via tekst of foto’s op een beeldscherm. Maar dat kost moeite en energie, gelukkig is het ook de moeite waard! Techniek kan wél een manier zijn om dat contact te maken:
Een heel mooi voorbeeld is aankomende kerst. Ik zag er enorm tegenop. Mijn kinderen zijn een groot gedeelte bij hun vader, dus dit jaar ben ik kerstavond en Eerste Kerstdag alleen. Tweede Kerstdag bij mijn familie. Misschien denk je nu: “Niet zeuren Mieke, over één dagje alleen.” Maar op een of andere manier zit daar met de feestdagen een zware lading achter. De meest gestelde vraag rond deze tijd is: “Wat doe je met kerst?” Ik merkte dat ik aan het mopperen was, dat ik kerst saai vond, en dat het voor mij allemaal niet hoefde. De mooiste kerst is voor mij in gezelschap, maar als niemand weet dat ik die dag alleen ben, bedenkt ook niemand om me gezelschap te houden! Zo werkt dat nu eenmaal. Dus als ik iets aan dit vooruitzicht van een ‘eenzame kerst’ wil doen, zal ik zelf actie moeten ondernemen. En dat is best een grote drempel om je zo kwetsbaar op te stellen. Dus heb ik dit relatief ‘veilig’ aangepakt. Via WhatsApp. Ik heb een oproep gedaan aan al mijn WhatsApp contacten: “Lieve mensen, ik heb even al mijn moed bij elkaar geraapt. Ik ga aan jullie vragen of er iemand zin heeft om Eerste Kerstdag met mij te lunchen, of mij even komen halen, of even een bakje thee drinken, of wát dan ook. Anders zit ik namelijk alleen en dat vind ik niet gezellig. Stuur me even een berichtje als je tijd, zin of leuke ideeën hebt.”
Dit heeft een heleboel leuke reacties en uitnodigingen opgeleverd, en het belangrijkste: Een kerst waar ik zin in heb, met leuk gezelschap van familie én vrienden!
Kijk, dan levert techniek, in dit geval WhatsApp, zeker iets moois op! Een stukje kwaliteit van leven. Ik wens iedereen gezellige feestdagen!
Reactie schrijven