Goed bedoeld is niet altijd fijn!
Wat ben ik blij dat er zoveel mensen vaak spontaan bereid zijn om mij te helpen, als er iets is. Soms ook als er niets is. En dat geeft wel eens verwarring. Het is ook lastig in te
schatten, voor een ander wat ik wel of niet kan. Gelukkig kan ik dat zelf heel goed.
Soms tik ik, tijdens het rijden, met mijn hoofd tegen de aan- en uitknop van de rolstoel. Dan gaat hij uit en duurt het 12 seconden voordat hij weer aangaat en ik verder kan rijden. Geloof me, 12
seconden is best lang, zeker als je midden op straat staat. Gemiddeld zijn er dan drie mensen voorbij gefietst die aan mij vragen: “Gaat het? Lukt het allemaal? Kan ik helpen?” Allemaal heel goed
bedoeld.
Ik heb al ernstig vaak aan de rolstoelfabrikant gevraagd of dat aan en uit niet sneller kan. Want na 100 m gehobbel, en zeker 10 mensen die ondertussen al gevraagd hebben: “Gaat het? Lukt het
allemaal? Kan ik helpen?” wordt het een beetje irritant.
Als ik door een menigte moet is het heel erg opletten voor mij. Ik wil een paar flinke ladders in iemands panty of blauwe plekken op de kuiten niet op mijn geweten hebben. Dus ik rij voorzichtig,
probeer goed te sturen en geef niet te veel gas. En ja, dat gaat langzaam. Dat kan niet anders in verband met de blauwe plekken en de panty’s. Toch krijg ik dan altijd weer het vragenvuur over
mij heen: “Gaat het? Lukt het allemaal? Kan ik helpen?” Ja, ga alsjeblieft opzij!
En in een menigte zijn mensen heel dichtbij en gaan, hartstikke goed bedoeld (maar zeer ongewenst), aan de rolstoel trekken, duwen, aan mijn apparatuur zitten waardoor de rolstoel onbedienbaar
wordt voor mij. Ik kan niet meer sturen, mijn blad zit scheef, en dat soort dingen. Nogmaals, hartstikke goed en lief bedoeld maar zéér ongewenst. En dan sta je helemaal stil in de menigte en
krijg je het vragenvuur wederom over je heen. “Gaat het? Lukt het allemaal? Kan ik helpen?”
Leg dan maar eens uit dat iemand verdorie met zijn fikken van die stangen af moet blijven! En hoe leg je uit waar de aan- en uitknop dan goed terug gebogen moet worden zodat ik met uiterste
precisie dat ding kan bedienen. Het is allemaal delicaat en kwetsbaar spul en zolang er niemand aankomt, gaat het super.
Het lukt mij dan steeds minder, hoe langer de reis duurt, om vriendelijk te blijven. Het begint met; sorry mag ik er even door? En eindigt met; opzouten trut, anders rij ik je panty aan
gort!
Soms probeer ik het met een grapje. Overstekend wild! Pas op, ik ben motorisch nogal gestoord!” Maar dan wordt je niet helemaal serieus genomen.
Maar ja, wat nou als die goed bedoelende mensen, goed bedoelend niets meer zeggen of niet meer reageren en je staat wél echt een
keertje in de problemen?
Dus ik probeer het meestal toch maar vriendelijk te houden. Sorry, voor die enkeling die tijdens onze ontmoeting een kapotte panty opgelopen heeft, of blauwe plekken.
Het was goed bedoeld …
Reactie schrijven