Het is bijzonder om gevraagd te worden of je een column wilt schrijven voor een magazine voor lotgenoten. De vraag voelde een beetje dubbel omdat hij gesteld werd naar aanleiding van het overlijden van Jos Hendriks, die op deze plekhumorvolle en mooie columns schreef over zijn leven met een hoge dwarslaesie. Ik heb Jos niet persoonlijk gekend, maar om ineens in zijn bandensporen te gaan rijden? Dat voelde dus een beetje vreemd. Tot ik bedacht dat dat ook helemaal niet kán, niemand kan een ander uniek iemand vervangen. Dus ik ga een nieuw spoor maken met mijn ‘elektrische bandjes’. Een ander spoor. Overeenkomsten zullen er altijd zijn, want lotgenoten hebben nu eenmaal dingen met elkaar gemeen. Misschien met een meer vrouwelijke touch. Wie weet.
Ik zal me eerst voorstellen:
ik ben Mieke van Oss, 46 jaar en moeder van twee
grote - letterlijk: twee meter - puberzonen.
Ik heb sinds 2005 een hoge dwarslaesie, C3. Verlamd vanaf mijn schouders. Dat is mij overkomen door met een hangmat op de grond te vallen en vervolgens in de categorie bizarre verhalen terecht te komen. Ik probeer het beste ervan te maken.
Dit heeft me de afgelopen jaren het meest overeind gehouden: omdenken, de situatie opnieuw bekijken, andere keuzes maken en het negatieve omdraaien naar het positieve.
Zaken zoals mijn kinderen plat knuffelen, lekker op mijn hoofd krabben en spareribs eten: hoe doe je dat zonder armfunctie? Voor de meeste dingen heb ik ondertussen wel een oplossing of
alternatief bedacht. Die lange lummels knuffelen mij plat als ik niet oppas, op mijn hoofd krabben doen de zusters en spareribs eten doe ik met een goede vriend die niet bang is zijn handen - en
mijn gezicht - vies te maken. Omdenken onder het motto; leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker!
Reactie schrijven