Het is nooit leuk om te horen dat je een pondje teveel weegt of als er – met een bepaalde blik op je lichaam – gezegd wordt dat je ‘er goed uitziet’. Dan bedoelt men naar mijn mening eigenlijk
dat je een dikke kop of kont hebt. Of is dit een vrouwen-dingetje? Sinds mijn hoge dwarslaesie ben ik er niet lichter op geworden, dat klopt. Gebrek aan beweging is niet bevorderlijk voor je
lijn.
En door die dwarslaesie val ik blijkbaar dus ook nog onder de categorie ‘zware zorg’. Deze benaming hoor ik tenminste regelmatig en het klinkt echt niet fijn. Is de zorg psychisch zwaar? Of
lichamelijk? En voor wie? Dat je hulp-afhankelijk bent, zorg nodig hebt, daar kies je niet voor. Als je dan ook nog in een hokje wordt gerold, maakt dat het er niet beter op. Mijn ervaring is dat
‘hokjes’ over het algemeen sowieso te krap zijn voor een elektrische rolstoel.
Ik geef regelmatig colleges aan diverse studenten en dan vraag ik of ze binnen twintig seconden hardop willen zeggen wat ze zien als ik voor de klas sta. Ik heb nog niemand meegemaakt die recht
in mijn gezicht zegt dat hij of zij ‘zware zorg’ ziet. Wat de studenten wel zeggen verschilt. Van: een rolstoel, techniek, knopjes, tot een enkeling die zegt dat hij of zij een vrouw ziet zitten.
Daar word ik dan blij van, iemand die verder kijkt dan mijn elektronische omhulsel.
Datzelfde principe vind ik ook op mijn zorg van toepassing. Kijk verder dan mijn rolstoel, verder dan die lamme armen en benen! De persoon die in de rolstoel zit is zoveel meer! Als je dat kunt
zien, wordt de zorg al stukken minder zwaar. Dan is er ruimte voor een grapje of een goed gesprek en vliegt de tijd voorbij. Natuurlijk, de zorg die ik nodig heb is intensief en soms ingewikkeld.
Ik stel daarom een nieuwe term voor: uitdagende zorg.
Dat klinkt stukken positiever.
Reactie schrijven