-Handsfree-

Het is fijn dat er techniek is. Dat ik bijvoorbeeld, met mijn mobiele telefoon op mijn rolstoel, altijd hulp kan bellen als het nodig is. Ik ben een vrouw die meerdere dingen tegelijk kan. Je zou het niet zeggen als je me ziet, maar het is zo.
Ik kan mijn elektrische rolstoel besturen, bellen, een bericht inspreken, nadenken, ademen én plassen tegelijk. Plassen gaat sowieso altijd door met een katheter, toch reken ik het goed.
Alleen moet ik wel de verkeersregels in acht blijven nemen! En daar word ik de laatste tijd weleens op betrapt door bezorgde dorpsgenoten. Normaal begroet ik iedereen, ik zal niet zwaaien, maar een ‘hoi’ of ‘hallo’ hoor je altijd van mij.

Tegenwoordig ben ik zo bezig met mijn telefoon dat ik iemand gewoon voorbij hobbel zonder iets te zeggen.
Slingerend en wel rij ik over straat in een verwoede poging om een berichtje te versturen. Onverwachte spastische manoeuvres. Ik ben niet dronken of arrogant lieve mensen, ik ben rijdend aan het appen…

Mensen denken dat ik in mezelf zit te praten, vragen zich af of alles wel goed gaat in mijn bovenkamer,  terwijl ik aan Siri vraag of ze een mailtje wil versturen.

Ik schaam me diep.
Die telefoon kan ook wel tot thuis wachten, maar ik ben dus nét zo erg als al die andere mensen met een mobieltje in het verkeer. Het zou verboden moeten worden – wacht - dat is het al! Stiekem ben ik wel benieuwd wat er gebeurt als ik aangehouden wordt. “Maar agent, ik doe alles handsfree!”