Als ze tegen mij zeggen ‘hou het rustig!’ is het meestal gerelateerd aan: word niet ziek of poep niet in je broek.
En deze uitspraak is eigenlijk altijd de goden verzoeken.
De Wet van Murphy krijg je dan. Dan gaat alles mis. Mijn voorkeur gaat uit naar ‘fijne dag vandaag’, dat is veiliger.
Bij ‘denk eraan, hou het rustig’ weet ik eigenlijk van tevoren al: over een uurtje gaat het mis. Vooral mijn ingewanden hebben daar een soort derde oor voor. Dan lijkt alles rustig en begint het met een klein onschuldig lijkend krampje, en dan ineens komt er een hele grote kramp en even later spast ik zowat uit mijn rolstoel van de kramp.
Vroeger, voor mijn dwarslaesie-carrière, voelde ik het aankomen. Dat is het oude normaal, dan kun je het inhouden, dan loop je braaf met samengeknepen billetjes en kleine oogjes nét niet rennend naar de wc. Vermoedelijk is hieruit het snelwandelen ontstaan. Ook nu voel ik het aankomen, dat wel. Ik voel ook dat het komt. Maar dan is het al te laat, dan is het leed al geleden. Soms hoor ik zelfs wat er gekomen is. Dik, dun, lucht, ik kan het precies omschrijven.
Ik kan het helaas niet voorkómen en dat blijft vervelend. Wennen doet het nooit. Zeker niet omdat iemand anders het bij mij moet opruimen. Dat je er zelf een zootje van maakt, tja, dat is nog tot daar aan toe. Maar dat een ander dat moet oplossen is zo gênant. Daar zit een stukje acceptatie wat nog heel ver ontwikkeld moet worden. Er is wel begrip, want tja, ik kan er echt niks aan doen. Alhoewel, misschien had ik die gyrosschotel of pittige kip niet moeten eten. Oké, ik beken. Gelukkig gebeurt het meestal zónder aantoonbare reden, dan voel ik me iets minder bezwaard. Het is hoe dan ook altijd shit.
Reactie schrijven