-Hobby's-

Als je door een hoge dwarslaesie onthand bent valt het niet mee om een hobby te vinden. Maar het is me gelukt, ik kijk namelijk meestal naar wat ik nog wél kan. Naast eindeloos computerspelletjes spelen, Netflix kijken en postzegels likken, heb ik een hobby van vroeger terug opgepikt: schilderen.

Het was eventjes puzzelen hoe, aangezien mijn handen ‘werk weigeren’ maar het blijkt dat mijn scheefgegroeide tandjes prima functioneren voor het vasthouden van een penseel. Ja, je leest het goed: tandjes, niet handjes! Ik doe namelijk alles zonder handjes, behalve fietsen want dat doe ik niet meer. Bij schilderen met je mond zit de uitdaging onder andere in de goede kant van het penseel in je mond laten stoppen, anders wordt je gebit wel erg kleurrijk.

Maar het lukt me. En het mooie is, wat het ook wordt, er is de vrijheid om te zeggen: dat is kunst! Je mag er in zien wat je wil. En soms lijkt het echt wel ergens op! Zeker sinds ik begeleiding krijg bij het schilderen en niet zomaar door een spastische beweging met mijn kwast iets op een doek kledder. Helaas ook door de corona-tijd is het schilderen ver op de achtergrond geraakt.

Maar nu de contact beroepen weer mogen contacten, gaat ook het schilderen weer door. Uiteraard streng volgens de huidige maatregelen. Mondschilderen mét een mondkapje, dat werd nogal een kliederboel. Dus dan maar alles nauwkeurig ontsmetten met alcohol. Twee flessen Jägermeister later denk ik wel dat alles goed ‘ontsmet’ is. Of ik alles nog een beetje in een rechte lijn krijg dat is maar de vraag. En of deze maatregelen op de lange termijn gunstig uit gaan pakken voor mijn lever weet ik ook niet. 

Mijn schilderijen zijn in mijn vertroebelde ogen ineens qua nivo van een gemiddelde kleutertekening naar een snelle Anton Heyboer verschoven. Maar je mag er in zien wat je wil, want dat is kunst!