Vandaag stond er een MRI scan op het programma wegens vage rugklachten. Voor degene die niet weten wat het is: bij een MRI scan word je op een knater harde tafel met stootkussentjes vastgelegd zodat je niet kunt bewegen. Voor mij een koud kunstje -niet bewegen bedoel ik- .
Vervolgens word je in een tunnel geschoven alsof je gecremeerd gaat worden en daar lig je dan met je neus tegen het plafond. Met de neus omhoog, zoals Rowwen Hèze al jaren zingt.
Van tevoren krijg je een spervuur aan vragen en willen ze er van gegarandeerd zijn dat je nergens meer metaal in je lijf of op je lijf hebt. Deze scan werkt namelijk met magneten en dat trekt metaal aan dus dat zou wel eens mis kunnen gaan met rondvliegende protheses of kunst knieën.
Eenmaal verzekerd dat ik geen beugel-bh meer aan had, geen kunstgebit, nieuwe heup, gehoorapparaat of stalen neus, kon de scan beginnen. Die magneten maken een enorm kabaal. Vergelijk het met een mitrailleur maar dan tégen je oren aan. Dus ter bescherming krijg je een koptelefoon op met muziek ter vermaak. Het onderzoek duurt zo'n 20 minuten, dus dat vermaak is zeer welkom. Na die hele vragenlijst over dat metaal dacht ik met mijn grote mond even grappig te zijn. Er werd gevraagd wat voor muziek ik graag wilde horen? Dus ik flap er uit: doe maar heavy metal!
Metaal – metal, ik vond ‘m wel grappig. Toen heb ik ontdekt dat de radiologen geen humor hebben. Of dat ze vaak genoemde flauwe grapjes beu zijn, want plotsklaps werd ik dat apparaat ingeschoven om vervolgens 20 minuten naar schreeuwende onverstaanbare teksten en snerpende gitaren te luisteren. Je krijgt wat je vraagt!
Met klapperende trommelvliezen mocht ik weer richting thuis. Ik hoop voor de volgende patiënt dat ze niet vergeten zijn om de zender terug te zetten…
Reactie schrijven