-Vrijgezellig-

‘Een vrijgezel die gaat pas slapen, als de thuiszorg haar in bed heeft gelegd.’

Zo gaat het liedje voor mij sinds ik mijn dwarslaesie heb. Niet dat ik op zoek ben naar een partner, ik denk dat ik daar veel te eigenzinnig voor ben. En dat is sinds mijn laesie alleen maar méér geworden.

Nee, samenleven met iemand zie ik mezelf niet meer doen. Mijn gestructureerde geest (lees: OCD) zou helemaal van de waps raken. Wat ik wel mis, is een maatje. Iemand met wie je alles kan delen. Iemand die aanvoelt wanneer je een arm om je heen nodig hebt. Seks staat op mijn prioriteitenlijstje niet op nummer één. Het is meer intimiteit die ik mis. De liefde, kriebels in je buik, knuffelen, strelen, bij elkaar zijn, iemand voelen.

Het valt mij in mijn omgeving op dat de dwarslaesiemannen wel vaak een relatie volhouden of een partner vinden. Zelf ken ik eigenlijk maar een paar vrouwen die na hun dwarslaesie nog een partner hebben of er een vinden. Heb je dat wel, dan ben ik heel benieuwd naar je verhaal! Dan is er nog hoop, ha ha!

Maar zoals ik al zei, ik ben niet echt op zoek. Geen Tinder of Lexa. Als ik vlees wil keuren, ga ik wel naar de slager. Ik ben heel gelukkig met mijn leven, een maatje zou dit alleen maar kunnen aanvullen. Maar het is geen moet. En dat straal ik waarschijnlijk ook uit. Ik zou het zelfs een beetje verdacht vinden als iemand nu ineens speciale interesse voor mij zou tonen. Is het zo iemand die een fetisj heeft en kickt op verlamde mensen? Of goed gaat op elektronica en knopjes en lampjes? Tja, dan zou ik goed in de markt liggen of zitten. Ik hou het maar gewoon vrij gezellig.