Na twee jaar ontwijken zijn we elkaar toch tegengekomen, het coronavirus en ik. Elke golf had ik weten te ontwijken, maar deze golf was meer een tsunami hier in Brabant. Fijn feestje, carnaval!
Ik had me daar verre van gehouden, maar dat mocht niet baten. Dus toen stond ik ineens oog in oog met iets waar ik al die tijd doodsbang voor was geweest. Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, zeggen ze wel eens. Ik had twee jaar gedacht dat ik met mijn heel hoge dwarslaesie - waardoor weinig longcapaciteit - al op de IC terecht zou komen als ik aan het woord corona dacht. Maar dat bleek dus niet het geval.
Omdat er veel mensen om mij heen positief waren getest had ik een zelftest gedaan. Nou ja, laten doen, want ik kan het niet zelf: heet het dan eigenlijk nog wel een zelftest?!
Ik deed die test niet omdat ik klachten had, maar uit angst omdat zowat iedereen om mij heen positief was. En ja hoor: ook ik hoorde tot de groep positieven. Nou waren er al veel langer vermoedens van aanwezige positiviteit aan mijn kant. Maar dat werd nu dan bevestigd, met twee roze streepjes.
Voor alle serieuze mensen onder ons. Denk niet dat ik corona onderschat, ik zou niet durven, dat is de goden verzoeken. Maar het was wel een heel rare ervaring om het nu te hebben en dan met nauwelijks klachten. Die had ik even niet zien aankomen. Dankjewel vaccinaties en booster, ik denk dat dit mij geholpen heeft, en deze variant was milder dan de allereerste. Dankjewel lijf, dat je zo sterk blijkt te zijn! Hou dat vol. Ik vind het ergens wel prettig dat ik nu na ruim twee jaar weer hardop durf te zeggen dat ik een positief mens ben.
Reactie schrijven