Deze column is geschreven voor dwarslaesiemagazine, in juni 2022. Deze situatie is gelukkig voor mij even niet meer van toepassing, ik ben weer vrolijk aan de rol! Desalniettemin zitten er genoeg mensen wel, nog of weer in deze ellende dus: even lekker allemaal mopperen:
Dat je door je dwarslaesie soms een tijdlang op bed moet blijven vanwege een wondje of andere complicatie is al moeilijk te verkroppen. Maar nog erger vind ik het als je in bed moet blijven omdat een onderdeel van je rolstoel kapot is. Alles is zo precies op maat gemaakt dat je niet ‘zomaar even’ in een leenrolstoel kunt zitten. Er is geen alternatief.
Je moet op bed liggen en wachten. Dat is frustrerend. Zeker omdat er geen uitzicht is op hoe lang het gaat duren, aangezien onderdelen op dit moment heel moeilijk verkrijgbaar zijn. Personeel om de rolstoel te maken is ook al een probleem. Dit is nu tijdelijk mijn situatie en ik zit in een rollercoaster van emoties: boos, verdrietig, machteloos, het hele scala. Zie dan maar een positieve instelling te houden. Natuurlijk ga ik me niet laten kennen en natuurlijk gaat dit weer voorbij. Maar zeg nou zelf, het is toch klote?
De hele achteruitgang van onze maatschappij merk je ook hier: zoiets ogenschijnlijk simpels als de reparatie van mijn rolstoel kan onbepaalde tijd duren, omdat er nergens zekerheid is. Door mijn hoge dwarslaesie ben ik zeer afhankelijk: van mensen die me helpen, van hulpmiddelen. Die afhankelijkheid is nooit fijn, maar je doet het er mee. Totdat je weer wordt geconfronteerd met het besef dat door een gebrekkig functionerend systeem mijn leven krakend tot stilstand kan komen. Ik kan niet naar buiten, ik kan niet gezellig met mijn kinderen aan tafel eten, ik kan niet naar afspraken, enzovoort. Misschien mag ik niet mopperen, want als het goed is héb ik straks weer een rolstoel om in te zitten en rond te rijden. Het is tijdelijk; En toch mopper ik. Gewoon omdat ik daar even héél veel zin in heb.
Reactie schrijven