Hoe haalt iemand het in zijn zotte kop om schilderijen van onschatbare waarde te vernielen, te besmeuren of zichzelf er aan vast te plakken? Dan ben je toch helemaal van de ratten besnuffeld. Dat je een statement wil maken, okay. Ik denk persoonlijk dat demonstraties alleen maar frustraties geven. Aan de andere kant ontstaan ze ook vanuit frustratie. En het stukje frustratie, dát begrijp ik. Zelf heb afgelopen week ook een duidelijk punt willen maken tegenover mijn apotheek. Die hadden zomaar even een ander merk tabletje bij mijn medicatie gestopt, mij daar niet van op de hoogte gesteld, waardoor ik vervolgens een week aan de schijterij ben geweest zonder te weten waarom. Toen ik daar achter kwam, had ik ook behoefte aan een statement. Had ik ook het liefst al die zakken met incontinentie materiaal (Lees: stront) daar op de stoep willen zetten. Iemand er mee onder te smeren vind ik dan wel ver gaan, alhoewel dat het meest passende vieze gevoel had gegeven. En die mevrouw achter de balie was niet bepaald een Mona Lisa, dus het had best gekund. Maar dan nog. Waarom iets vernielen? Hoe groot je frustratie ook is, dat lost niks op. Zo’n schilderij is een product van dagen, maanden, jaren werk, intensieve toewijding en passie. Waarom zou je zoiets vernielen, het hoeft niet persé jouw smaak te zijn. Dat iemand zichzelf bijvoorbeeld tijdens een televisieprogramma op tafel vast plakt vind ik wel grappig, maar ook niet echt een handige oplossing, zeker als je zelfs nog tijd krijgt om je verhaal te doen en dan niets zinnigs weet te zeggen. Verspilde tijd en veel te dure, geen duurzame 10-seconden lijm. Mijn punt is: wees een beetje creatiever en uit je frustratie op een andere manier zonder een ander hiermee schade te berokkenen.
Reactie schrijven