-Dancing queen-

Laatst stond ik op een beurs te kijken naar een demonstratie rolstoeldansen. Echt prachtig, vol passie en sierlijkheid. Als je de rolstoel met je hoofd moet besturen, valt dat laatste stukje - sierlijkheid - al snel weg. Om alleen maar een rondje te draaien moet ik mijn hoofd al in allerlei bochten wringen, waardoor het er meer uitziet als een epileptische aanval dan als dansen. ‘Doe die handen in de lucht’ wordt lastig zonder arm- en handfunctie, maar mijn voetjes zijn altijd van de vloer! Die man van de rolstoeldansdemonstratie nodigde me zelfs uit om mee te doen. Dat deed ik, want ik schaam me niet voor mijn rolstoel en voor het feit dat ik daarin zit. Toch had de beste man meteen spijt toen hij erachter kwam dat ik niet zo soepel kan bewegen én dat ik hem door het ingewikkelde aansturen van mijn rolstoel volledig uit zijn maat kon brengen. 

Dat ik er niet handig in ben, wil niet zeggen dat ik het niet doe. Trek mij maar die dansvloer op, ik draai mijn rondje wel en kan ook echt van de muziek genieten. Toch ga ik het pas na een paar wijntjes echt leuk vinden en ga ik me iets minder belachelijk voelen. Dat is wat wijntjes met mij doen: dan gaan de rolstoelremmen los. Jammer alleen dat tegenwoordig iedereen met zijn telefoon alles vastlegt en dat je dan het goedbedoelde filmpje van je nachtelijke dansactiviteiten toegestuurd krijgt. Het verbaast me dat er niemand 112 heeft gebeld toen ik laatst een poging tot dansen deed op Dancing queen. Blijkbaar heeft men gedacht: ‘Ach, ze weet niet beter’. Na een paar wijntjes wéét ik ook inderdaad niet beter, dan sta ik voor mijn gevoel lekker te dansen. En dat is waar het bij dansen – zoals bij de meeste dingen in het leven – om gaat: het gevoel. Gelukkig maar, want daardoor is er heel veel mogelijk!