Hoewel ik niet in een bepaalde religie geloof, ben ik wel bijgelovig. Soms in het extreme. Afkloppen op hout, kaarsjes opsteken, niet onder een ladder door rijden, zwarte katten vermijden. Goden verzoeken, daar hou ik niet van. Ik weet niet of ze er zijn, die goden, maar toch zitten ze mij soms in de weg. En waar ze dan zitten? Geen idee. Misschien staan ze wel. Of liggen ze op hun lauweren te rusten, dat klinkt wel als iets wat goden graag doen. Maar ze zijn er, zo gauw als iemand een uitspraak doet waarvan ik liever niet wil dat het uitkomt denk ik: dat is de goden verzoeken! En vervolgens gaat het vaak dan ook mis. Daarom heb ik het ook liever niet over in de broek poepen, want dat is ‘goden verzoeken’. Terwijl ik dit schrijf klop ik het denkbeeldig af op een stukje hout. Want ja, dat afkloppen lukt niet zonder handfunctie. Als er iemand in de buurt is vraag ik of diegene het voor mij wil doen, maar of dat telt? Kaarsjes opsteken is ook zoiets, ik blijf dat doen bij spannende gebeurtenissen, examens van de kinderen, belangrijke zaken waarvan ik wil dat het goed gaat. Of het helpt weet ik niet, het geeft me altijd een gerust gevoel.
Vrijdag de 13e is ook niet mijn favoriete dag. De 13e sowieso niet omdat ik op de 13e mijn ongeluk had. Het is geen mooi getal, ik ben sowieso van de even getallen, die brengen naar mijn idee geluk. Bij een staatslot zal ik ook altijd een even getal op het einde kiezen. Nou heeft me dan tot nu toe weinig geluk gebracht, misschien moet ik dáár een keer de goden gaan verzoeken en juist een oneven getal kiezen. Als er dan toch zijn, die goden, mogen ze wel een beetje geluk brengen ook. Daar word ik BLIJgelovig van!
Reactie schrijven