In een ver rolstoelverleden ben ik opgenomen voor een verslaving aan pijn medicatie. Klinkt misschien raar, die opname is een van de beste dingen die mij overkomen is. Hoe dan? Qua verwerking van en omgaan met mijn handicap en alle frustraties en emoties die daarmee gepaard gaan. Maar: eenmaal verslaafd, altijd verslaafd.
Die reputatie, daar is moeilijk vanaf te komen. Geeft ook niet, ik ben blij met die sociale controle, dat mensen in de gaten houden of ik geen gekke dingen doe qua inname van medicatie. Maar als er ineens een klein blauw pilletje op de grond ligt en niemand weet waar het vandaan komt?
Dan ben ik natuurlijk verdachte nummer één! Is het van mij? Dat is voor de hand liggend als het pilletje in mijn slaapkamer gevonden wordt. Een blauwe pilletje kan ik echter zo in mijn assortiment niet herkennen. Ik zit niet aan de Viagra. Als ik opmerk dat het wel eens een Smartie zou kunnen zijn, word ik niet helemaal serieus genomen. Maar ik meen het wel serieus, want ik weet dat ik vorige week koekjes heb gekocht bij de Aldi en daarop een glazuurlaag met gekleurde Smarties.
En dit kleine blauwe pilletje lijkt hier verdacht veel op. Nu is er weinig medicatie bruin aan de binnenkant, dus mijn ‘logische’ voorstel was om eraan te likken of het pilletje te ontleden.
Ik ken namelijk geen enkele medicatie met aan de binnenkant chocolade. Dat likken hebben we maar aan mij over gelaten, de pillenexpert. De zuster durfde het zelf niet aan. En na een paar likjes kwam al snel de bruine binnenkant tevoorschijn. Jawel, bruin en duidelijk chocolade smaak. Dus het mysterie van de blauwe pilletje was opgelost, mijn reputatie weer gezuiverd, behalve dan die van lekkere snoepkont!
Reactie schrijven