Waar zijn mijn schoenen? Waar ligt mijn fietssleutel? Waar is mijn oplader?
Hebben wij nog …? Kun jij … ? Weet jij... ? Heb jij mijn … gezien?
Af en toe voel ik mij een Google mama, een zoekmachine die te allen tijde ingeschakeld wordt.
Pubers zijn alles kwijt behalve hun mobiel.
Alles, echt alles wordt met het mobieltje gedaan.
Door het hele huis reist het mobieltje mee rond, toiletbezoekjes niet uitgezonderd. Daarna wordt met dubieuze, vaak ongewassen vingers, op de bank hangend, vrolijk op het mobieltje verder
“geswiped”.
Uiteraard zie ik dit, in de ogen van mijn pubers, allemaal verkeerd, waar maak ik me druk om? Tijden veranderen.
Vroeger (“Jaaah mam, vroeger!”) maakte ik me druk over mijn kinderen, of ze wel genoeg aten of dronken.
Nu maak ik me druk of ze niet te veel eten of drinken (lees: vette hap/alcohol).
Als ik ze wil spreken kan ik beter even “appen”.
Als ik ze wil zien kijk ik op facebook of Instagram.
Waar eerst volop met vriendjes gespeeld werd, zijn de vriendjes nu onzichtbaar, online.
En hun allerbeste vriend hebben ze de hele dag in hun handen.
Hij pingt, trilt of er komt muziek uit... Deze allerbeste vriend eet regelmatig mee aan tafel, althans, hij ligt naast het bord met groenten die niet opgegeten worden. Krijgt hij niet genoeg
aandacht dan komt er een dwingend pingetje of bibbert hij tussen de soep en de aardappelen door.
Een veeleisend vriendje, maar blijkbaar onmisbaar.
Waar is de goede oude tijd gebleven? Misschien moet ik even Googlen ...
Reactie schrijven